De manier waarop we dansen kan nooit helemaal los worden gezien van de manier waarop we samenleven. De Zuid-Italiaanse dans Pizzica, oorspronkelijk een wilde dans om het dodelijke gif van een spinnenbeet uit het lichaam te verdrijven, werd in tijden van armoede dé remedie tegen depressies. De swingende Charleston ontstond tijdens het interbellum als reactie op de strikte vooroorlogse etiquette en werkte bevrijdend.

‘Blasphemy Rhapsody’ ontstond in het spoor van een ongekend virus, in uitzonderlijke omstandigheden. Wat te doen om het gevoel van vergankelijkheid te beteugelen? Het goddelijke aanraken of het aardse verslinden, afstand houden of elkaar juist doodknuffelen?

De popsong ‘Around the world’ van Daft Punk klinkt uit de boxen. We worden omhooggevoerd, maar onze voeten blijven stevig verankerd in de grond. Zo ontpopt ‘Blasphemy Rhapsody’ zich tot een gedanst ritueel, waarin zekerheden worden geofferd, een oproep om de beweeglijkheid van het leven te omarmen.